Dag beste bloglezertjes,
Kennen jullie me nog? Sorry! Ik heb al zolang niets meer op
mijn blog gepost! Al zolang dat ik hard moest nadenken om mijn account te
herinneren toen ik eindelijk nog eens wilde inloggen :D
Maar ik heb hier wel weer een mooi verhaaltje.
Afgelopen zaterdag hadden we Dayaknight in het dorp. Dat
houdt in dat alle stammen een dansje, liedje, optreden inoefenen en dan is er
een wedstrijd voor het beste optreden. Er is ook echt dayakfood en natuurlijk
heel veel lol. Elk jaar in oktober houden we zo’n avond.
Zo’n dayaknight vraagt natuurlijk wel altijd veel
voorbereiding. Vergaderingen, repetities,... Aangezien ik verantwoordelijk ben
voor de dramakamer, moesten alle stammen bij mij de traditionele dayakkleren
komen lenen. De zaterdag zelf moest er heel veel dayaketen gemaakt worden.
(voor heel het dorp) Mij werd gevraagd om te komen helpen. Adohai!! Moest ik
daar met een groep dayakmeiden echt dayaketen gaan maken. Ik zei dat ik wel
graag wilde helpen maar dat ze het me wel eerste moesten leren :p Geen
probleem! Dus de hele zaterdag zat ik rijst in bamboo te proppen, deeg te
kneden en ‘koekjes’ te vullen en in bananenbladeren te wikkelen. Het oordeel van de meiden was... geslaagd
voor de test. Als ik ooit met een Dayak trouw, kan ik ten minste koken voor
mijn schoonouders zeiden ze :p
Na het koken, snel even douche en alles klaarzetten voor de
avond zelf. Omdat ik verantwoordelijk was voor de kleding, was ik deze keer
niet aanwezig in de zaal maar werkte ik achter de schermen. Dat was een heel
andere ervaring maar ik was erg onder de indruk! Voordat de stammen op moesten
voor hun optreden, gingen ze samen bidden. Alle stammen hielpen elkaar in het
klaarmaken van de kleren en de attributen,... er heersten een enorme eenheid
daar achter de schermen. En het mooiste was dat de optredens en de liederen die
ze zongen, waren tot eer van God.
Van sommige optredens was ik echt onder de indruk. De Abon tribe
had een heel verhaal en een van de dansers werd door vier andere dansers
binnengedragen. Hij stond op twee dunne bamboo stokken en kon daar, zo hoog van
de grond, gewoon dansen! En de vier jongens die de stokken waarop hij stond,
vasthielden, dansten tegelijkertijd ook nog eens.
De Dayakcultuur is een hele mooie cultuur en het is goed dat
we de kinderen hier in de dorp mogelijkheden geven om zo’n dingen te doen. Zo
vergeten ze hun eigen cultuur niet. De jongeren leren de kleinere kinderen en
zo wordt de cultuur toch steeds weer doorgegeven.
Na alle optredes en het lekkere Dayaketen gingen we met z’n
alle dansen. Wat een geslaagde avond!! Op naar volgend jaar :D
